Τα πολυκλαδικά μου βιώματα, εν συντομία

Τα πολυκλαδικά μου βιώματα, εν συντομία

της Μαρίας Καρύδη

Μετά από τη 2η συγκέντρωση του Συλλόγου μας και από κάποιες απορίες που είχαν τα μέλη, θα ήθελα να καταθέσω τη δική μου μαρτυρία για το πώς αντιλήφθηκα το συμβάν της ίδρυσης του Συλλόγου και να σας το μεταφέρω, θεωρώντας ότι θα το αντιληφθείτε και εσείς, και δεν θα θεωρήσετε ότι προσπαθώ να σας πείσω για κάτι. Γιατί, πιστέψτε με, είμαι κι εγώ στην ίδια θέση με σας.

Για 10 χρόνια ζούσα στην επαρχία, με αποτέλεσμα να έχω χαθεί από τον περισσότερο κόσμο που γνώριζα. Ερχόμενη στην Αθήνα έμαθα για αυτήν την εκδήλωση ίδρυσης του Συλλόγου και νόμιζα στην αρχή ότι θα είναι συγκεντρώσεις συμμαθητών, εκδηλώσεις, συναθροίσεις (προσπαθώ να χρησιμοποιήσω όσες ελληνικές λέξεις γνωρίζω, που αποδίδουν τη λέξη reunion).

Πιστεύω ότι οι περισσότεροι από εμάς αυτό θεωρούσαμε. Όμως, πηγαίνοντας και ακούγοντας τον καθηγητή μας κ. Γιαννακουδάκη (που είναι ο εμπνευστής αυτής της ιδέας) να μας μιλάει, κάθησα και αναρωτήθηκα : “γιατί να το υποστηρίξω αυτό;” Που αποσκοπεί;

Γύρισα σπίτι μου και στοχάστηκα τι ήταν για μένα το Ενιαίο Πολυκλαδικό Λύκειο, χωρίς όμως, να το ξεκαθαρίσω αυτό, να θεωρώ ότι με κάνει κάποιο ξεχωριστό άτομο.

Η πρώτη σκέψη ήταν ότι, κατά κάποιο τρόπο, μου άλλαξε στάση ζωής. Τι εννοώ :

Μεγάλωσα σε ένα σπίτι στο οποίο, οι γονείς μου και ιδιαίτερα ο πατέρας μου, με ήθελαν προστατευμένη από εξωγενείς κινδύνους. Δεν θέλω να επεκταθώ περισσότερο, απλά το αναφέρω. Στο σχολείο, όμως, είχα μια καταπληκτική διευθύντρια, την κ. Καπετάνου καθώς και άλλους υπέροχους καθηγητές, οι οποίοι μας έμαθαν να πιστεύουμε στα ταλέντα μας, στη δημιουργικότητά μας και να τα διεκδικούμε.

Δεν θα ξεχάσω ότι οι καθηγητές συζήταγαν το μάθημα μαζί μας, και έτσι το αποστηθίζαμε. Πριν κάποιες μέρες ήθελα να συνδέσω ένα ηχείο, και βρήκα κομμένο το καλώδιο. Απλώς, πήρα μια μπρίζα και το ένωσα, και αυτό το έμαθα σ’ αυτό το σχολείο, στο μάθημα της τεχνολογίας και παραγωγής. Και το θυμόμουν σαν χτες.

Μετά το σχόλασμα από τα μαθήματα του σχολείου, είχαμε τα προαιρετικά μαθήματα και εγώ, λόγω των ενδιαφερόντων μου, παρακολουθούσα μαθήματα δημοσιογραφίας και Ιταλικής γλώσσας. Δεν γνωρίζω αν άλλο σχολείο εκείνης της εποχής έδινε αυτή τη δυνατότητα. Εκεί, μεταξύ άλλων, έμαθα να διαβάζω ανάποδα ένα κείμενο. Και αυτό για μένα, προσωπικά, ήταν κάτι πρωτόγνωρο για την τότε εποχή.

Να ξεκαθαρίσω ότι κανένας από εμάς δεν θεωρεί ότι το Ε.Π.Λ. ήταν ξεχωριστό σχολείο, απλώς επειδή ήταν πρωτοποριακό για την εποχή του και μας έδωσε κατά κάποιο τρόπο μία στάση ζωής. Δεν υποστηρίζω ότι μας εμπόδισε από λάθος επιλογές, ούτε το αντίθετο, όμως πιστεύω πως μας έμαθε να έχουμε ανοιχτό μυαλό.

Να θυμηθούμε ότι ήμασταν από τα πρώτα σχολεία που δημιουργήσαμε γκράφιτι στους τοίχους του σχολείου. Να θυμηθούμε ότι, αν και απαγορευόταν, υπήρχε ένα επιτρεπτό – σιωπηρά – καπνιστήριο στην πίσω πλευρά του σχολείου, ώστε να μη βάζουμε φωτιές στις τουαλέτες. Κάποιος θα πει ότι, κανονικά, αυτό απαγορεύεται. Ναι, συμφωνώ, όσον αφορά το ότι το κάπνισμα βλάπτει την υγεία. Όμως, από τη στιγμή που ένας λογικός άνθρωπος γνωρίζει ότι υπάρχουν μαθητές που καπνίζουν, και ότι όσο κι αν προσπαθείς να απαγορεύσεις κάτι σε παιδιά, αυτό εγκυμονεί κινδύνους να προκαλέσει μεγαλύτερες ζημιές, τότε το καλύτερο είναι να το επιτρέψεις, με λογικούς όρους.

Και αυτή η στάση σου διδάσκει να σέβεσαι τον άλλο, τις επιλογές του και φυσικά να του το επιτρέπεις χωρίς να δημιουργεί προβλήματα στους γύρω του. Και το ανέφερα, ως παράδειγμα, γιατί όταν ο δικός μου πατέρας μου είχε πει : “αν καπνίσεις θα σου κόψω το χέρι”, εγώ το έκανα από αντίδραση, ενώ, αντίθετα, στο γιο μου, όταν τον είδα με τσιγάρο, η δική μου αντίδραση ήταν να το συζητήσω μαζί του, να του πω ήρεμα τις επιβλαβείς συνέπειες της επιλογής του, και να τον αφήσω ν’ αποφασίσει μόνος του. Μέχρι σήμερα και οι δυο γιοι μου δεν καπνίζουν. Στη βάση της συμπεριφοράς μου, θεωρώ ότι με βοήθησαν όσα πήρα από αυτό το σχολείο.

Ίσως κάποιοι να έχουν αντίθετη γνώμη και αυτό είναι κάτι που σέβομαι, όμως σ’ εμένα, προσωπικά, αυτό το σχολείο μου δίδαξε μια στάση ζωής, πιο δημοκρατική και πιο ανοιχτόμυαλη. Γι’ αυτό και θεωρώ ότι πρόκειται για μία ιδεολογία. Και αυτός ήταν ο λόγος που δέχτηκα να συμμετάσχω στην ίδρυση του συλλόγου.

Δεν το κάνω, και πιστεύω το ίδιο για όλα τα άλλα μέλη, για κανένα συμφεροντολογικό σκοπό. Το κάνω γιατί το θεώρησα σαν μια ιδέα, που πρέπει να διατηρηθεί, και πιστεύω ότι ακόμα και οι πιο δύσπιστοι το αισθάνονται, μέσα τους, αυτό.

Σας ανέφερα, με δικά μου λόγια, πως βλέπω το θέμα, χωρίς να θέλω να επηρεάσω, ή ακόμα και να πείσω, κανέναν. Θα ήθελα επίσης να συμπληρώσω κάτι ακόμα που αφορά τους σκοπούς του συλλόγου και θα ολοκληρώσω. Ο σκοπός της αλληλεγγύης, που είναι ένας από τους στόχους αυτού του Συλλόγου, με παρακίνησε να είμαι μέλος αυτής της δράσης.

Διανύουμε όλοι δύσκολες εποχές, κάτω από το ζυγό της κρίσης, με τα τεράστια λάθη των πολιτικών μας ηγετών τα οποία είναι, αυτόματα, και δικά μας λάθη καθ’ ότι εμείς τους επιλέξαμε και οι ίδιοι καθορίσαμε τη μοίρα μας. Έμαθα, σαν άτομο, να μην κοιτάω από πού προκλήθηκε το πρόβλημα αλλά να ψάχνω ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος που μπορεί να λυθεί.

Καθημερινά, όλοι μας παραπονιόμαστε και διακατεχόμαστε από το συναίσθημα της αδιαφορίας προς το λαό και το έθνος μας. Για να γίνω πιο σαφής, και να μη χαρακτηριστώ φασίστρια ή ρατσίστρια, δεν έχω κανένα λόγο να στρέφομαι εναντίον των αλλοδαπών. Απλώς μιλάω για τα παράπονα όλων μας, που νιώθουμε ότι μας θέλουν να είμαστε ένας λαός ξεχασμένος, από όλους.

Υπάρχουν, φυσικά, και χειρότεροι λαοί από εμας, όμως δεν είναι αυτό το ζητούμενο, τώρα. Όλοι λένε ότι πρέπει να ενωθούμε σαν λαός για να ξαναβρούμε την αξιοπρέπεια μας. Το ίδιο πιστεύω κι εγώ. Ενωμένοι, ως ομάδα, μπορούμε να καταφέρουμε πολλά.

Ως εθελόντρια αιμοδότρια, αισθάνομαι ότι το πιο ικανοποιητικό συναίσθημα είναι να φτάσει η βοήθεια μου σε κάποιον γνωστό μου ή στην οικογένεια κάποιου γνωστού μου.

Δυστυχώς, όλη αυτή η δύσκολη κατάσταση που βιώσαμε τα παλιότερα χρόνια – και δεν αναφέρομαι μόνο στην οικονομική κρίση – έχει φέρει τους ανθρώπους σε μια αποξένωση. Και ο σκοπός αυτού του συλλόγου είναι να μας εξωτερικεύσει, να μας βγάλει από τα σπίτια μας και να κοινωνιοποιηθούμε ξανά, σαν ομάδα πλέον.

Θα κλείσω με την εξής φράση: Πραγματικά, ο κόσμος γίνεται, αυτόματα, πιο όμορφος όταν έχεις συνεισφέρει στο να βοηθηθεί ένας συνάνθρωπος σου, πολύ περισσότερο μάλιστα αν είναι και γνωστός σου. Προσωπικά, το θεωρώ ένα επίτευγμα του ανθρώπινου είδους.

Η Μαρία Καρύδη είναι απόφοιτη του ΕΠΛ Ν.Φιλαδέλφειας και μέλος του προσωρινού Δ.Σ. του Συλλόγου Αποφοίτων ΕΠΛ Ν.Φιλαδέλφειας & Λυκείων “Μίλτος Κουντουράς”.